Τζιαι ‘που τον νουν μου... εν σε βκάλλω

 

«ΚΑΜΕ ΘΕΕ ΤΟ ΘΑΜΜΑΝ ΣΟΥ»

(λίγοι στίχοι:)

«Λύση, χωρκόν μου όμορφον που ‘δα το φως του νήλιου

έτσι ‘ εν να μείνω πάντα μου σκλάβος λαλείς τ’ αντήλιου;

Να μεν δω πιον τα κάλλη σου; Σιήλιες ιδέες βάλλω

τζιαι ‘που τον νουν μου τίποτες, ούτ’ ώραν εν σε βκάλλω».

 

Από το ποίημα «ΟΡΠΙΖΩ»

(Ο  ομηρικός «νόστος», ξανάρχεται...)

 

«Τούντα κόκκαλα μου μετά σιήλια γρόνια,

Τούρτζιε, πιον σαν φύεις, έννα συναχτούσιν,

πάλε να πετήσουν γιόν τα σιηλιόνια

στο νεκροταφείον «Λύση’ να θαφτούσιν»!