Θεόφιλος Γεωργιάδης:

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Βιογραφία

Πατέρας του ήταν ο Πάμπος, [Χαράλαμπος], Γεωργιάδης, μέλος και αγωνιστής της Ε.Ο.Κ.Α. που πολέμησε και το 1963 για την καταστολή της τούρκικης εξεγέρσεως στην Κύπρο, και μητέρα του η Έλλη Γεωργιάδη, των οποίων ήταν το τρίτο παιδί, ενώ είχε ακόμη δύο μεγαλύτερες και μία μικρότερη αδελφή. Παρακολούθησε μαθήματα βασικής εκπαιδεύσεως στη γενέτειρά του, που είναι σήμερα, (2013) υπό τουρκική κατοχή, ενώ παρακολούθησε τις τρεις πρώτες τάξεις του Γυμνασίου στο επίσης τουρκοκρατούμενο Γυμνάσιο Νεαπόλεως, στη Λευκωσία και το 1975 τελείωσε τη Μέση εκπαίδευση και αποφοίτησε από το Παγκύπριο Γυμνάσιο. Έως τον Ιούλιο του 1974 και την Τουρκική εισβολή στην Κύπρο, η οικογένεια του διέμενε στο προάστιο Τράχωνας, βόρεια της Λευκωσίας, το οποίο επίσης κατέχεται από τις τουρκικές δυνάμεις, και το 1974 μαζί με την οικογένειά του εγκαταστάθηκε στις ελεύθερες περιοχές της Κύπρου, σαν πρόσφυγας.

 

Στρατιωτική δράση

Το 1975 κατατάχθηκε στην Εθνική Φρουρά της Κύπρου και εκπαιδεύτηκε στη Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών Πεζικού, [Σ.Ε.Α.Π.], στο Ηράκλειο της Κρήτης και στο Κέντρο Εκπαιδεύσεως Ανορθοδόξου Πολέμου, [Κ.Ε.Α.Π.] στη Ρεντίνα της Θεσσαλονίκης, ενώ υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία στην 32α Μοίρα Καταδρομών με τον βαθμό του Εφέδρου Ανθυπολοχαγού. Μετά την ολοκλήρωση της στρατιωτικής του θητείας ανακατατάχθηκε στην Εθνική Φρουρά και συνέχισε να υπηρετεί ως έφεδρος με το βαθμό του Υπολοχαγού.

 

Πολιτική δράση

Πρωτοστάτησε στην Ίδρυση του Παγκυπρίου Συνδέσμου Εφέδρων Καταδρομέων, και στη συνέχεια παρέμεινε ενεργό και δραστήριο στέλεχός του. Το 1992 σχολιάζοντας τις συμφωνίες Μακαρίου–Ντενκτάς του 1977, για τη «λύση» του Κυπριακού, έγραφε, «…πάνω στη βάση της εκδίωξης των 200.000 νομίμων κατοίκων της περιοχής, των ομαδικών τάφων πάνω από 6.000 σφαγιασθέντων ή πεσόντων της εισβολής και 1619 αγνοουμένων (83 Ελλαδίτες) στηρίζεται τόσο το δίκαιο όσο και η βιωσιμότητα της λύσης αυτής..». Πρωτοστάτησε επίσης στην προσπάθεια ανευρέσεως των Ελλήνων και Ελληνοκυπρίων αγνοουμένων της Τουρκικής εισβολής, χρησιμοποιώντας για το σκοπό αυτό τις σχέσεις του με Αρμένιους και Κούρδους, που είχαν υπηρετήσει το 1974, ως στρατιώτες του στρατού κατοχής.

 

Στη Λευκωσία, στο οδόφραγμα πλάι στο ξενοδοχείο «Λήδρα Πάλας», υπάρχει φωτογραφία του που συνοδεύεται από το επίγραμμα, «Όσο ζω θα επιμένω ότι οι αγνοούμενοι βρίσκονται εν ζωή. Δεν θα δεχτώ να θαφτούν ζωντανοί κι’ αν χαθώ, η ψυχή μου από ψηλά θα αγωνίζεται γι’αυτούς.». Στις 12 και 13 Μαρτίου 1994, πήρε μέρος στη διοργάνωση του Διεθνούς Συνεδρίου των Βρυξελλών, στο οποίο όσοι συμμετείχαν καταδίκασαν την Τουρκία για εθνικό ξεκαθάρισμα, εισβολή και κατοχή στην Κύπρο, όμως το γεγονός έγινε γνωστό και είδε το φως της δημοσιότητας τον Οκτώβριο του 2006.

 

Το πρωί της Κυριακής 20 Μαρτίου 1994, έγραψε και παρέδωσε στον δημοσιογράφο Γιώργο Σπανό, άρθρο που δημοσιεύθηκε την επόμενη μέρα στην εφημερίδα «Χαραυγή» της Λευκωσίας, με την ευκαιρία της γιορτής του «Νεβρόζ», [Newroz], η οποία είναι ταυτισμένη με την εξέγερση των Κούρδων κατά της Τουρκίας. Δολοφονήθηκε το ίδιο βράδυ έξω από το σπίτι του στο χώρο στάθμευσης του αυτοκινήτου του, στην οδό Θουκυδίδου της Αγλαντζιάς στη Λευκωσία. Πυροβολήθηκε εκ του συστάδην πέντε φορές με πιστόλι 9 χιλιοστών και προκάλεσαν αρχικά το σοβαρό τραυματισμό του και λίγες ώρες αργότερα το θάνατό του. 

 

(Πηγή:Εδώ!)