Γιάννης Παπαδόπουλος.

 

Για τη θυσία του Γρηγόρη Αυξεντίου. 

 

Πολλοί λογοτέχνες ύμνησαν το ολοκαύτωμα του Γρηγόρη Αυξεντίου για την ελευθερία της Κύπρου. Ένα από τα πρώτα ποιήματα που γράφτηκαν έχει τίτλο «Στίχοι για τον Γρηγόρη Αυξεντίου». Το έγραψε ο φιλόλογος και λογοτέχνης Γιάννης Παπαδόπουλος, καταζητούμενος τότε από τους Άγγλους για τη συμμετοχή του στον Αγώνα της ΕΟΚΑ, και το δημοσίευσε με το ψευδώνυμο «Μνάσων Αποστόλου», τον Φεβρουάριο του 1958, στο παράνομο περιοδικό της Αλκίμου Νεολαίας ΕΟΚΑ «Εγερτήριον Σάλπισμα». Εδώ παραθέτομε μερικούς στίχους από το ωραιότατο ποίημα:

«Κι οι μυγδαλιές του Μαχαιρά άνοιξαν άτρομες κι αδίσταχτες

τ' ανθοπέταλα στον ήλιο της Λεφτεριάς.

Όσοι ζήσουν θα γευτούνε αμύγδαλα.

Μόσκος αιώνιος και σάβανο τ' ανθοπέταλα για τους άλλους.

Βουίζει μα όχι μελισσολόι για πρώιμους ανθούς.

Σιδερένια κοράκια θανάτου φτερουγάνε,

κράζοντας για τα νιάτα που ανθίζουν και κάτω απ' τη γη.

Σήμερα όλα τελειώνουν κι όλα αρχίζουν.

Η ψυχή με το σίδερο αντιμετριέται και θα νικήσει η ψυχή.

Άλλοι πρέπει να ζήσουν μα ένας πρέπει να πεθάνει.

Ένας πρέπει πριν απ' τη μάχη

να στερνοχτενίσει σαν Λεωνίδας τα μαλλιά του,

μόνος, χωρίς τους τριακόσιους,

να χαιρετήσει τον ήλιο σαν καινούργιος Αίαντας

κι ύστερα να φωνάζει του Χάρου που προσμένει.

Μολών λαΒέ.

Μαχαιρωμένη Παναγιά, ξανάδες τέτοιο τάξιμο;

Ξανάλυωσε στη χάρη Σου λαμπάδα τέτοιο μπόι;

Ξανάκουσες δυο λέξεις να σκεπάζουν τες βροντές;

Είδες ένα χαμόγελο να περιγελά τέτοια πλημμύρα αρμάτων;»